Rozdział 16

Rozdział 16

                                          Iris

Stałam w lesie. Słońce dopiero wschodziło.

- Iris!- usłyszałam wołanie. Znałam doskonale ten głos. Malcolm.

- Malcolm?! Gdzie jesteś?- wydarłam się. Zaczęłam gorączkowo się obracać i szukać chłopaka. Nigdzie nie mogłam go dostrzec.

- Tutaj!- głos dochodził z północnej strony. Rzuciłam się biegiem. To cudowne, że mogłam go zobaczyć. Stał samotnie na polanie.

- Malcolm- szepnęłam. Uśmiechnęłam się szeroko co on odwzajemnił.

- Jesteś cała- stwierdził.

- Tak, a czemu miałabym nie być?- popatrzyłam na niego niepewnie.

- Oni są źli i robią złe rzeczy. Ja już przez nich umarłem. Ciekawe kiedy przyjdzie twoja kolej- odparł chłodno. – Chcemy żebyś uciekła i nie dopuściła do złamania kolejnych pieczęci.

- Zaraz, zaraz. Jacy wy?- usłyszałam szmer za swoimi plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam swoich rodziców. – Mama? Tata?- rodzicielka uśmiechnęła się do mnie ciepło i rozłożyła ramiona.

- Chodź do mnie córeczko- mimowolnie nogi same mnie do niej zaniosły. Była strasznie zimna.

- Tak się cieszę, że cię widzę- oderwałam się od niej i spojrzałam na mojego ojca- Tatusiu- opuściłam objęcia matki i mocno się w niego wtuliłam.

- Córeczko… Posłuchaj się Maloclm’a. Odejdź od nich. A już wkrótce może uda nam się do ciebie wrócić- zanim zdążyłam wypowiedzieć choć słowo rozległo się klaskanie. Spojrzałam w kierunku skąd wydobywał się dźwięk. Na polanie stał Gabe.

- Sprytnie, sprytnie przekupywać niewinną dziewczynę w taki sposób. Oh, pokażcie się już. – nagle Malcolm oraz moi rodzice zniknęli. Zza drzew wyszła dziewczyna. Wyglądałaby normlanie gdyby nie skrzydła wyrastające zza jej pleców. – Ario- Gabe skinął jej głową.

- Gabrielu- Gabe obdarzył ją uśmieszkiem pełnym kpiny.

- Żeby zniżyć się do takiego poziomu, Ario. Na serio musiałaś włamywać się do jej głowy?- wzruszyła ramionami.

- Uczę się od ciebie- rzuciła. Ten się zaśmiał.

- Gdzie się podziała ta niewinna i słodka anielica?

- Zniknęła od kiedy zacząłeś wszystko niszczyć. Proszę cię, żebyś odpuścił.- udawał, że się zastanawia.

- Hmmm. Myślę, że… Nie- pstryknął palcami, a tamta zniknęła.- Widzisz, nie tylko ja próbuję namieszać ci w głowie. Dzisiaj pojedziesz do Nashville wraz z Loganem i Harrym, żeby odebrać coś dla mnie.

- Co konkretnie?- zapytałam. Uśmiechnął się.

- Zobaczysz na miejscu- i w tej chwili się obudziłam.

                                                     ***

Trzy godziny później byliśmy już w połowie drogi do Nashville. Praktycznie cały czas panowała niezręczna cisza. Harry z każdym przejechanym kilometrem stawał się coraz bardziej spięty. Logan co chwile zerkał na niego zmartwiony. Jestem ciekawa czy Logan wie co między nami wczoraj zaszło. Mam nadzieję, że nie.

- Paliwo się kończy- zakomunikował i zjechał na najbliższą stację. Kiedy wysiadł, Harry postanowił w końcu się do mnie odezwać.

- Przepraszam- zaskoczył mnie trochę. Harry Styles i przeprosiny. – To nie miało tak być- prychnęłam.

- A jak? – przymknął oczy.

- Nie umiem ci tego wyjaśnić- i do powrotu Logan’a nikt się już nie odezwał. Kiedy chłopak wsiadł i ruszył nagle włączyło się radio.

- Witam was moje drogie dzieci- wydobyło się z głośników. Gabe.

- Cześć tato- powiedział Harry. My z Loganem milczeliśmy.

- Drobna zmiana planów. Harry, weźmiesz Iris i złamiecie jedną z pieczęci. Logan zajmie się przesyłką.

- Jaką pieczęć?- zapytałam.

- Ojcobójstwo- powiedział. Harry się cały spiął-  Taki mały prezencik, synku. I pamiętajcie: wszystko jest możliwe

- Bo wszystko zależy od nas- odpowiedzieliśmy bez zapału. Wtedy radio się wyłączyło.

- Ojcobójstwo?- zapytałam od razu.

- Zabicie ojca- wytłumaczył mi Logan. Spojrzałam na Harry’ego.

- Twojego ojca?- skinął głową- I ty się na to godzisz?

- Tak- odwrócił się i spojrzał mi w oczy.- Zabił bym skurwysyna już dawno temu- odparł szorstko.

                                                    Dean

Trzymałem w dłoni starą fotografie. Była na niej nasza szóstka. Na kanapie na środku siedziała mama i trzymała małą Iris. Ja i Sam siedzieliśmy po jej obu stronach. Nade mną stał Jim a nad Sammy’m tata. To chyba była nasza ostatnia wspólna fotografia. Wtedy byliśmy jeszcze szczęśliwi. Nie wiedzieliśmy co nas czeka. Nie mieliśmy pojęcia, że zostaniemy skazani na nienormalne życie. Z mojego zamyślenia wyrwała mnie ręka na moim ramieniu. Odwróciłem głowę i napotkałem spojrzenie zielonych oczu. Aria

- Byliście szczęśliwi- znów spojrzałem na fotografię.

- Byliśmy. Co cię tu sprowadza?- spytałem.

- Przykro mi to mówić, ale twoja siostra cię nienawidzi.

- Oh, świetnie. I to mi chciałaś przekazać? Dzięki wielki za przypomnienie mi jakim beznadziejnym bratem jestem – westchnęła.

- Nic nie rozumiesz. Oni ją karmią kłamstwami. A najgorsze jest to, że ona zaczęła w nie wierzyć. Próbowałam ją przekonać, żeby od nich uciekła, ale przyszedł Gabe i…

- Widziałaś się z Iris?- zapytałem zaskoczony. Pokręciła głową.

- Weszłam do jej snu. Niestety mimo, że pokazałam jej rodziców i jej przyjaciela nic nie zadziałało. Musimy coś zrobić Dean. Musimy ją uratować- powiedziała załamanym głosem.

- Ale jak to zrobimy?- pokręciła głową.

- Nie wiem. Naprawę nie wiem. Ty ją znasz lepiej. Jak moglibyśmy ją przekonać, żeby do nas wróciła i stanęła po naszej stronie.

- Muszę z nią porozmawiać, Ario. Może uda mi się jej to wszystko wyjaśnić- uśmiechnęła się.

- Mam nadzieję, że ci się uda- i zniknęła tak nagle jak się pojawiła.

                                                        Iris

Harry szedł prędko nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi. Mogłabym spokojnie uciec, jednak zostawienie go w takim stanie nie było dobrym pomysłem. Zatrzymał się dopiero przed starą kamienicą.

- Powiesz mi o co chodzi?- zacisnął zęby.

- To nie twój zasrany interes- złapałam go za ramię.

- Zaraz mam ci pomóc przy jego zabiciu. Chcę wiedzieć czemu tak go nienawidzisz- strzepnął moją rękę.

- Niepotrzebne ci to do szczęścia- warknął. Przysięgam, że zaraz wybuchnę.

- Powiedz mi do cholery co on ci zrobił- wysyczałam.

- Spierdolił mi życie, wystarczy?- zacisnęłam pięści.

- Tyle o mnie wiesz, a ja tobie praktycznie nic. Powiedz mi o co chodzi z twoim ojcem- i wtedy nastąpił wybuch. Harry z całej siły przyłożył pięścią w pobliską ścianę. Poleciała jego krew.

- Jest pierdolonym zjebem! Wszystkie pieniądze zawsze przepuszczał na alkohol, fajki, dziwki albo trawkę! Ja i moja starsza siostra chodziliśmy w starych szmatach i głodowaliśmy. On mnie nienawidził. Bił mnie kablem. Kiedy skończyłem czternaście lat zaczął mnie wystawiać na walki uliczne. Po roku stałem się istnym terminatorem. W ten sposób na nas zarabiałem. Ale już wtedy było za późno- z krzyku przeszedł na szept.

- Za późno na co, Harry?- zjechał po ścianie i ukrył twarz w dłoniach.

- On ją zabił- wyszeptał.

- Kogo?

- Moją siostrę! Od kiedy mama umarła, on ją… On ją molestował od kiedy miała dziesięć lat, Iris. Pamiętam jak wracałem do domu, a on zamykał się z nią w pokoju. Ona się darła, a on jęczał z podniecenia. A ja nic nie mogłem zrobić, bo on lał mnie do nieprzytomności. Kiedy Gemma skończyła 15 lat postawiła się mu. Powiedziała, że pójdzie z tym na policje. A on znów ją zgwałcił. Tylko, że w okropniejszy sposób. A ona tego nie przeżyła…- z jego oczu toczyły się łzy. Uklęknęłam koło niego i mocno go przytuliłam.

- To nie twoja wina, Harry. To psychol, a  ty byłeś dzieckiem. – zaszlochał. Wytarłam wierzchem dłoni jego łzy.- Chodź. Wykończymy tego dupka raz na zawsze- złapał mnie za dłoń i poprowadził mnie do kamienicy. Mieszkanie jego ojca mieściło się na drugim piętrze. Weszliśmy bez pukania. Cały dom był zadymiony papierosem. Śmierdziało. Ojca zastaliśmy w sypialni… Nie samego. Wybraliśmy nieodpowiedni moment kiedy zabawiał się z jakąś obleśną babką. Nigdy nie miałam nic do grubych… Ale ta baba była obrzydliwa! Zresztą on nie lepszy. Przerwał na chwilę posuwanie jej od tyłu i raczył nas obrzucić spojrzeniem.

- Nareszcie wróciłeś gnojku. I przyprowadziłeś jakąś dziwkę- te słowa skierował w moim kierunku- Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie wchodził do mojej sypialni jak jestem zajęty.

- Nigdy nie nazywaj Iris dziwką. I to koniec zabawy, tatusiu- wyciągnął broń i wymierzył w ojca. Kobieta wydała z siebie pisk.

- Spokojnie, Rita. Nie ośmieli się- Harry się zaśmiał.

- Oj, nie znasz mnie- i pociągnął za spust. Głowa jego ojca opadła na tyłek Rity, a mózg rozbryzgał się na ścianie. Kobieta krzyknęła.- Wypierdalaj stąd albo skończysz jak on- pokazał kolbą na zwłoki ojca. Rita szybko się z niego wysunęła, odziała się szlafrokiem i wybiegła z mieszkania. Spojrzałam w oczy Harry’ego. Dostrzegłam w nich ulgę.- Chodź, Iris. Wracajmy do domu- wziął mnie za rękę i wyprowadził z tego mieszkania jak gdyby nigdy nic

                                                          ***

Z Loganem umówiliśmy się koło samochodu. Kiedy wróciliśmy czekał już na nas. W środka naszego auta siedział jakiś chłopak, około 13 lat. Spojrzeliśmy na szatyna zdziwieni.

- Kto to jest?- zapytał Styles. Logan spojrzał smutno na chłopaka, który patrzył na nas z przerażeniem.

- To Quinn. Nasz nowy brat

---------------------------

Co sądzicie o rozdziale? Bo moim zdaniem jest okej. Spodziewałyście się takiego zwrotu akcji? Czy Harry postąpił słusznie? Do tych, którzy czytali moje poprzednie opowiadanie:  Wolicie Arie czy Dianę i czy macie jakiś konkretny powód? Nn powinien pojawić się do pt, czekam i dziękuję za komy ;*